Κάποτε ο Θεός είπε: «Μέρα ξημέρωσε και ήλιε ανάτειλε!»
Και από το χάος εγένετο φως…
Αμέσως μετά και δίχως να το πολυσκεφτεί πρόσταξε: «Νύχτα σκέπασε τη μέρα!»
Και το φως έφερε μαζί του το σκοτάδι…
Κι έτσι σκοτείνιασαν τα πάντα!

Κάπως έτσι φίλοι μου δημιουργήθηκε ο κόσμος κατά τις γραφές. Και λένε πως την έκτη ημέρα ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο. Ωστόσο, το πιο πιθανό είναι να ολοκληρώθηκε την έβδομη ημέρα που ο Θεός “αναπαύθηκε”… Γι’αυτό, ίσως, δεν μας είπε κανείς την όγδοη ημέρα της δημιουργίας, τί ακριβώς έγινε! Θα σας πω λοιπόν εγώ, που αν και δεν ήμουν εκεί, σας διαβεβαιώνω ότι το πράμα έχει έτσι…

«Και ο άνθρωπος με “προίκα” όσα έμαθε κρυφά από το Θεό την έβδομη ημέρα, στάθηκε στα πόδια του και κυνηγούσε για τροφή χωρίς να πεινάει! Έγδερνε τα κακόμοιρα ζωάκια για να φτιάξει ρούχα χωρίς να κρυώνει! Έφτιαχνε τη μία στέγη μετά την άλλη χωρίς να τον καίει ο ήλιος ή να βρέχει! Βρήκε σύντροφο επειδή είχε χάσει τον εαυτό του! Αμέσως μετά ανακάλυψε τον τρόπο αναπαραγωγής του! Κι αυξήθηκε προσπαθώντς να πληθύνει… Κι ύστερα, έμαθε να γράφει και να διαβάζει και σκαρφάλωσε στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας με κύριο όπλο το μυαλό του!»

Και τότε ο Θεός, φοβήθηκε για το ίδιο του το δημιούργημα και μετάνιωσε και έκλαψε πικρά που δεν το διαχειρίστηκε με σύνεση και σοφία. Ήθελε να τον φτιάξει κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση, όπως λένε, και για πρώτη φορά, λοιπόν, συναντήσαμε το περίφημο απόφθεγμα «Ο μαθητής ξεπερνά το δάσκαλο» ή ακόμα πιο περιπαιχτικά «Το δημιούργημα εναντίον του Δημιουργού». Και ξημέρωσε κι η όγδοη μέρα  «…κι εγένετο  ΧΡΗΜΑ!».

Κι αυτό ήταν το πρώτο δημιούργημα του νέου Δημιουργού. Του Ανθρώπου… Και δεν σας κρύβω, φίλοι μου, ότι κι εγώ σαν ένας από τους αρίφνητους δημιουργούς του δεν το διαχειρίστηκα σοφά! Όπως ούτε κι εσείς… Ούτε και κανένας που τυγχάνει να συνυπάρχουμε σε αυτόν τον κόσμο. Και τώρα ήρθε η στιγμή που μετανιώνουμε και κλαίμε κι εμείς πικρά που δημιουργήσαμε κάτι κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν με εμάς, που βάσει του νόμου της εξέλιξης, ξεπερνά ακόμα…κι εμάς!

Καταφέραμε και κάναμε το μέσο σκοπό και τα νέα μέσα πια, οι άνθρωποι, ευλόγησαν τον σκοπό…το χρήμα! Μόνο που η οδύνη του τοκετού είναι αφόρητη, ειδικά όταν κουβαλάς στα σπλάχνα σου τόσο καιρό ένα ανώτερο ον. Κι ήρθε η στιγμή να δει κι εκείνο το φως σαν Δημιουργός του Νέου Κόσμου!

Και θα πονέσουμε όλοι μας πολύ κατά τη διάρκεια της γέννας μας! Θα δυσκολευτούμε τόσο πολύ να γεννήσουμε, καθώς φροντίσαμε να θρέψουμε τόσο καλά τον “βιβλικό” απόγονό μας μέσα μας, που κατά τη διάρκεια του τοκετού κάποια κύτταρα του νεογνού θα πεθάνουν και φοβάμαι πολύ για αυτό που πρόκειται να απομείνει!

Αλλά να είστε σίγουροι φίλοι μου… Ότι κι αυτό το δημιούργημα, το χρήμα, θα γίνει κι αυτό από μόνο του κάποτε τόσο άπληστο, δίχως τη συνετή και σοφή διαχείριση του ανθρώπου. Και θα θέλει κι αυτό να δημιουργήσει… Και νομοτελειακά το δημιούργημά του θα το ξεπεράσει! Απλά αυτό που θα προκύψει, ας είναι καλύτερο από εμάς…