‘‘Χαράζει 29 Απριλίου 2018. Και κάθε φορά που χαράζει 29 Απριλίου, ο δίδυμος ετεροθαλής αδερφός μου έχει γενέθλια! Αυτόν τον Απρίλιο λοιπόν, γίνεται 10 ετών κι ο πατέρας μας ο χρόνος του έκανε δώρο ένα στέμμα. Το στέμμα της μοναξιάς!’’
Θα απορείτε αυτήν την στιγμή για το τί διαβάζετε… Κάθε φορά που πλησιάζουν τα πραγματικά γενέθλιά του, χάνουμε κι οι δυο την αίσθηση του χρόνου. Κι ενώ θα έπρεπε να ζυγώνει 23 Ιουλίου και να γίνεται 33 παρά κάτι, επιμένω ότι είναι μόλις δέκα! Είναι πολύ απλό…
‘‘Κάποτε ήταν ένας άνθρωπος πράος, με ευαισθησίες, συναισθήματα και μετρημένος. Έντιμος, ηθικός και τηρούσε κατά γράμμα και με θρησκευτική ευλάβεια τους κανόνες ηθικής και ενσυναίσθησης. Γραπτούς και άγραφους. Ένας όμορφος άνθρωπος, με όμορφα λόγια και με ακόμα πιο όμορφες σκέψεις και πράξεις. Ένας μορφωμένος άνθρωπος, που η παιδεία του συμβάδιζε με τις γνώσεις του.
Κι όμως, πριν από περίπου 10 χρόνια, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος έσβησε με το υποκριτικό αναφιλητό εκείνου του ανοιξιάτικου δειλινού, κι άφησε για πάντα όλα αυτά τα όμορφα πράγματα πίσω του. Ωστόσο «κάτι» θέλησε να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία… Λίγο αργότερα, ξαναγεννήθηκε μέσα από την βαθιά ανάσα εκείνου του ίδιου ανοιξιάτικου δειλινού και με την ύστατη εκπνοή του ξεχύθηκε με ορμή στον τρομαγμένο ορίζοντα, χωρίς όμως να είναι ο ίδιος άνθρωπος που ήταν!
Ένα χρόνο αργότερα οι γονείς του, ο χρόνος και η ύλη, του έκαναν το πρώτο του δώρο γενεθλίων… το θυμό. Στα επόμενα γενέθλια… τον εγωισμό. Ύστερα την ανυπομονησία, τη ζήλια, το φόβο, την ανασφάλεια και ακολούθως την έπαρση που πάντα υποτακτικά συντροφεύουν! Μόλις έγινε 8 ετών, του χάρισαν την οργή που γονιμοποιούσε κάθε μορφής εκδίκηση. Έπειτα ακολούθησε… η θλίψη!
Κι ενώ φέτος ζήτησαν από τον γιο τους να ζητήσει εκείνος το δώρο του, στα πλαίσια μιας απόπειρας διαμόρφωσης της αυτογνωσίας του για την καλύτερη διαχείριση των δικών του φόβων, εκείνοι ήταν αυτοί που τελικά φοβήθηκαν… Τους είχε ζητήσει το πιο πολύτιμο, το πιο ακριβό δώρο που θα μπορούσε να ζητήσει ο άνθρωπος ακόμη και από τον ίδιο τον χρόνο… τη λήθη!βΚαι τότε ο χρόνος θύμωσε με τον γιο του, γιατί πίστεψε πως το ίδιο του το παιδί τον ειρωνευόταν… Μα το δύστυχο παιδάκι δεν άντεχε να ζει με την θλίψη και με πλήρη άγνοια κινδύνου και παιδική αφέλεια ζήτησε απλά αυτό που πίστευε πως θα το έσωζε από εκείνη. Και πριν προλάβει ο χρόνος να ξεπλύνει την προπατορική αμαρτία του γιου του, βαφτίζοντάς τον με τα κολασμένα νερά της αιώνιας μνήμης, η μητέρα του η ύλη μεσολάβησε και τον έπεισε τελικά να προσφέρουν στον γιο τους το μοναδικό δώρο που θα τον προστάτευε από την θλίψη!
Φέτος, λοιπόν, του χάρισαν το σκήπτρο του μεγάλου πνεύματος!
Τη συνειδητοποιημένη ευφυΐα και τον μανδύα της ματαιοδοξίας για να μην νιώθει τα αναφιλητά της Άνοιξης! Και καθώς κάθε είδους τέτοια τελετή απαιτεί κι ένα στέμμα, τον προίκισαν με το υπέρλαμπρο στέμμα της μοναξιάς που η κατάρα του σκήπτρου συνοδεύει, έτσι ώστε να χάνεται μέσα στη λάμψη του κάθε δειλινό που προσπαθεί να ανατείλει. Κι έτσι, σαν ξεπεσμένος βασιλιάς, έμεινε μόνος, ατάραχος, παγωμένος να ξετυλίγει το μίτο της ξεθωριασμένης του υστεροφημίας…
Κι έγινε ένας άνθρωπος σκληρός, άπληστος και άξεστος, χωρίς να θυμίζει σε τίποτα εκείνο τον υπέροχο άνθρωπο των γραμμάτων! Κι αυτός τελικά, ίσως, να είναι ο λόγος που τόσο προσπαθεί έστω και ασυνείδητα με όποια τέχνη θαρρεί ότι γνωρίζει, να απολυμάνει την ψυχή του. Γιατί ποτέ κανένας δεν του χάρισε το πιο πολύτιμο δώρο που θα μπορούσε να λάβει ένας άνθρωπος… τη συγχώρεση! Τη συγχώρεση, που ο άμοιρος πια μικρός πρίγκιπας, δεν είχε διδαχτεί ποτέ από κανέναν! Μια απλή, ταπεινή συγχώρεση που δεν είχε διδαχθεί ούτε από τον ίδιο του τον εαυτό! Κι έτσι, ακόμα προσπαθεί να την ανακαλύψει για να μπορέσει να λυτρωθεί!
Χαϊδεύοντας αφηρημένα τον μανδύα του, γυαλίζοντας αυτάρεσκα με τις άμοιρες παλάμες του το σκήπτρο του, μένοντας εμμονικά ακίνητος από φόβο μη σαλέψει το ασάλευτο στέμμα του και το σκοτάδι τον τυφλώσει, σέρνοντάς τον σε νέα δειλινά που θα προσπαθούν ξανά και ξανά να ανατέλλουν! Με μόνη συντροφιά μια ελπίδα. Την ελπίδα πως μέχρι τότε, το δικό του σκήπτρο δεν θα φέρει στον κόσμο κι άλλο στέμμα… ’’
